Time to rest ...

13 november

The end of the first African day …moe en weer wat ervaringen rijker. Kort: genoten van zon (bij jullie ook vanmorgen, hoorde ik), van warmte, van alles wat er op en langs de straat gebeurt tijdens de autorit naar Hope university, van contacten met de mensen hier: het is goed weer in Afrika te zijn!
Vanmiddag na lunch zat ik om één uur klaar beneden. Het duurde even voor Afelay kwam, dus ik heb mijn tijd gebruikt voor wat mail, lezen en nog wat doornemen. Om uur of half twee was hij er en zijn we naar Hope university gereden, Daar was het even wachten op de persoon die ons naar onze ruimte zou brengen. Het was allemaal geregeld, volgens Afelay. We kregen een prima ruimte toegewezen, voor de komende dagen. Voor de weken erna was deze ruimte te klein en bleek het toch wat lastig te zijn. Dan maar even met elkaar rondlopen om te zien wat er voor beschikbare ruimtes zijn waar we een hele week konden bivakkeren. Dat bleek nog lastig omdat er ook andere conferenties zouden zijn. Uiteindelijk worden er twee lokalen voor ons klaargezet de komende weken. Na ruim half uur dan toch opgelost. Twee nieuwe trainers waren inmiddels gearriveerd, het was nog even wachten op de twee ervaren trainers. Om half vier waren we compleet (maar voor die tijd toch maar vast begonnen). Time was short! Kostte me wel weer even moeite om het Ethiopisch Engels te verstaan. Ging bij de één beter dan bij de ander, maar was wel intensief luisteren en bedenken wat hij/zij kon bedoelen. Daarnaast zijn het onbekenden voor mij en zijn ze erg bescheiden. Het is dus soms ook echt zoeken wat ze willen, denken, begrijpen, etc. Aan eind programma van morgen besproken. Prettig om dan een hele dag te hebben voor alle onderwerpen. Heb ik wel zin in.
Contact met Afelay is wel heel prettig/makkelijk. Hij heeft het allemaal goed geregeld (materialen liggen allemaal klaar!). Morgen komt er iemand filmen, volgende week komt de vice president van Hope op bezoek en aan het eind van de trainingen gaan we bespreken hoe de kennis / vaardigheden het beste geimplementeerd worden. Is echt een item voor hen begreep ik. Wat ik zo aan ideeen hoorde, was wel gaaf. Ze willen echt de follow up handen en voeten geven.

Zaterdag 14 nov. 15
Vandaag dan de eerste volle trainingsdag. Om acht uur stond ik buiten in de zon de driver te verwachten. Vervolgens ben ik maar in de zon gaan zitten en gaan wachten ;). Om tien over half negen waren ze er: de driver, Afelay, de pastor van de kerk van Afelay en de cameraman. Om negen uur waren we bij Hope. Eén van de trainers was er, de elektriciteit niet en de andere drie trainers ook nog niet. De eerste veertig minuten waren voor het regelen van elektriciteit en uiteindelijk konden we beginnen met alle trainers én elektriciteit. We moesten nog even wachten op de cameraman, want alles moest gefilmd worden. Ik ben maar wel vast begonnen met het schedule van de dag te bespreken en de doelen. De pastor deed de devotion met ons over Hebreeen 10: 24, 25. Let us encourage one another in order to stir up love and good works – liefhebben van God en de naaste en op een goede manier in actie komen. Was bemoedigend. Het hielp me ook weer het van God te verwachten en bij Hem te leggen, te vertrouwen dat Hij erbij is. Hij deed een deel in het Amhaars en dat was lastig te verstaan voor me. Ik kon het wel mooi gebruiken in de training: als iets te moeilijk is, krijgen we niets mee van onderwijs. Op welke manieren kwam hij tegemoet aan mijn niveau? Hij legde in het Engels uit wat hij deed en vatte kort samen wat hij in het Amhaars had gezegd. Belangrijk om als leerkracht te weten wat je leerlingen nodig hebben en hoe je daarbij kunt aansluiten. Zone van actuele en naaste ontwikkeling kort besproken. Vervolgens de inhoud van de training met ze ‘gedaan’. Het was gaaf en ik kon echt ’spelen’ met de content. Tegelijkertijd ook zoeken naar dat wat ze echt nodig hebben. Soms lijkt het alsof ze veel weten (ook over bijvoorbeeld actief leren) maar als je vervolgens ze aan de slag zet met opdrachten, lijken ze niet altijd goed in actie te kunnen komen. Vraag me af hoe dat komt: opdracht niet helder? Zijn ze bang om fouten te maken of om vragen te stellen? Is taal een belemmering om te praten? Zijn ze het niet gewend en vinden ze het lastig een begin te maken? Had wel indruk dat dat later beter werd. Twee van hen hebben tussendoor een energizer gedaan met de rest van de groep: heerlijk ontspannen en veel gelachen.

Wat betreft de catering: die is echt super geregeld. Ieder dagdeel krijgen we een flesje water, er is twee keer een koffie-/theepauze en er wordt gezorgd voor een lunch. Het eerste wat ik bij de lunch zag was injera, een ‘pannenkoek’ die ze met allerlei sausjes eten, als het kan iedere dag. ‘een dag geen injera, is een dag niet gegeten’. Daarna zag ik een schaal met brood, pasta, rijst, aardappels … pff, gelukkig! Ik liet me overhalen door Afelay om toch wat injera te proberen en heb een heel heel klein stukje eraf gescheurd. Het was echt een minuscuul stukje maar de geur alleen al maakte dat ik kippenvel kreeg. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen en heb de injera met een rode saus met wat vlees geprobeerd. Ik griezelde, moest bijna kokhalzen, heb het met moeite doorgeslikt en snel wat drinken erachteraan genomen. Ik weet het nu echt helemaal zeker: géén injera meer als ik kan kiezen! Vorig jaar in Ethiopie werd ik er een paar keer ziek van en ik denk dat mijn lijf dat heeft opgeslagen. Voor mij geldt dus een alternatieve slogan: ‘een dag injera, is twee dagen niet eten’. Verder lekker gegeten en een kop koffie na. Om zes uur was ik weer thuis. Lange en intensieve dag achter de rug. Moe, maar ook voldaan.
Vanavond om even over zessen was Janet hier en heeft ze me mee naar haar huis genomen. Gaaf om haar weer te zien en spreken. Lekker gegeten, wijntje gedronken, verhalen uitgewisseld en om negen uur weer richting hotel (is erg dichtbij). Morgenochtend komt ze hier een bakkie doen en dan gaan we naar de international church hier aan de overkant. Zin in!
Nu ga ik voor een heerlijk lange nacht! Paar slokjes port op en een handvol noten: alsof ik thuis ben.