The end of the first week in Addis

Friday, 20-11-2015 / Friday 10-03-2008
Tegelijkertijd in twee verschillende jaren leven … dat kan in Ethiopië: het is hier het jaar 2008 (vorig jaar maakte ik de jaarwisseling mee in Ethiopië, in onze maand september), maar mijn computer vertelt me steeds dat het 2015 is. Dat is nog niet alles: in Ethiopië vind je ook twee werelden naast elkaar: de wereld van het goede leven, de luxe, lekker eten en wegen van asfalt en om de hoek van de straat de bittere armoede met bewoonde krotten, straathonden, mensen in kapotte kleding, kinderen met smoezelige gezichten, een man die eten zoekt tussen het vuilnis (erg dankbaar is voor een liga die ik nog in mijn tas heb zitten) en een echte Afrikaanse ongeasfalteerde weg met stenen, kuilen, hobbels, afval. Zelfs de geuren zijn anders. Je kunt armoede echt ruiken. Dat verschil raakt me iedere keer weer. Ik schaam me er soms voor als ik eind van de dag afgezet wordt voor het (Afrikaanse) viersterren King’s hotel. Ik schaam me dan voor degenen die óók in de auto zitten, deelnemers van de training die ergens willen worden afgezet. Ik voel me naar binnen lopen over de glimmende tegels, ontvangen door mensen in prachtige uniformen die de deur voor je openen en je tas voor je willen dragen. Ik voel me dan een verwende rijke westerling, die óók de mankementen ziet van het hotel: lekkage in de douche, roest in de douchebak, kapotte tegels, onafgewerkte muren, matras waar veren deels van stuk zijn, etc. Tel je zegeningen, Marg! Dat zijn er zo ontzettend veel!!! Moet ik niet veel meer delen van het goede dat ik ontvang? Waarom ontvang ik dat en zoveel anderen niet? Is het niet mijn verantwoordelijkheid om met dat wat ik heb de wereld een stukje eerlijker/beter te maken? Wat kan ik dan doen? Hoe gebruik ik mijn geld/goed/gaven op een goede manier?

Het is nu vrijdag en ik hang op bed in het hotel. Moe en voldaan. Lange dagen gemaakt deze week. Ik was ’s avonds echt ontzettend moe. Kwam waarschijnlijk ook wel doordat mijn lichaam nog niet gewend was/is aan de hoogte waarop Addis ligt (2400m?). Daarnaast waren de dagen intensief omdat je iedere minuut alert bent en bezig bent, moet communiceren in het Engels met mensen die het Engels als tweede/derde taal zeer basic beheersen en het met een heerlijk accent spreken. Het is steeds intensief luisteren, vragen, denken, puzzelen, gokken, wat ze zouden kunnen bedoelen. Veel werd ook in het Amhaars gesproken, dan was het helemaal hard denken om het enigszins te volgen. Ik ben er wel achter gekomen dat lichaamstaal best heel veel zegt ;). Daarnaast waren er ook deelnemers die het Oromifo als taal spraken en aantal die Sidama als eerste taal had. Taal was wel echt een barriere deze week. Ik was blij dat er twee ervaren Ethiopische trainers waren die in het Amhaars met ze konden communiceren. Je merkte dat dat echt een stuk beter ging dan het Engels.

Op weg naar Hope: iedere ochtend was het weer een verrassing hoe laat ik werd opgehaald. Soms spraken we acht uur af en waren ze er al om kwart voor acht, vaker spraken we voor achten af en waren ze er rond half negen. Het is wel even knop omzetten, maar ’s morgens genieten van de zon die al heerlijk schijnt is best een goed begin van de dag ;). Dan op weg naar Hope university: de stoere terreinwagen (zo’n mooie grote witte, die ook voor safari’s wordt gebruikt) is al 28 jaren in bezit van Hope, werd me verteld. Aggi, de driver, kan ‘m ook repareren en dat is ook wel eens nodig. Daarom waren ze er woensdag laat: er moest iets gemaakt worden. Het is wel een auto die je hier in Addis een veilig gevoel geeft: ze heeft vooraan zo’n grote ‘beugel’. Ik mag altijd voorin zitten. Het is een stoel waar je als je erin gaat zitten gelijk in relaxstand komt, omdat de leuning niet vastgezet kan worden. De deur is tot nog toe gelukkig steeds dicht gebleven tijdens het rijden. Het rijden zelf is een zaak van behendigheid, moed, brutaliteit, behulpzaamheid en flexibiliteit. Je moet rekening houden met verkeer in alle soorten en maten. Er zijn grote trucks, maar ook loslopende paarden op de weg, er lopen mensen, er rijden ezelskarren, motoren, overvol geladen minibusjes/auto’s/vrachtauto’s/handkarren, kuddes schapen, loslopende honden, bajajs (overdekte ‘driewielers’ met motor), etc. Meestal rijden de auto’s aan de goede kant van de (gescheiden) weg, maar het kan ook zomaar ánders zijn omdat je dan file vermijdt of eerder een zijstraat in kunt. Inhalen mag waar je wilt en hoe je wilt, links of rechts of met een slingerbeweging, alles kan zolang je dat maar veilig doet. Mensen die willen oversteken hebben geen enkel recht, ook niet bij een zebrapad, maar er zijn soms automobilisten die voor ze willen stoppen. Het kan wél zijn dat een andere automobilist rechts of links voorbij gaat, dus je moet enorm goed uitkijken. Wat me verbaasde was dat er op sommige plaatsen lange rijen mensen stonden, netjes achter elkaar: dit waren mensen die wachtten op een minibusje. Het zag er erg ordelijk uit! Je wachtte dus eerlijk op je beurt.
We arriveerden iedere keer veilig op de plek van bestemming. Dat dat een wonder is (ook in Nederland) realiseer ik me hier veel meer.

Om negen uur begint de training. Ten minste, officieel. Het is één keer geweest dat op twee na iedereen er om vijf over negen ook was. Niemand doet er moeilijk over (behalve ik dan die het wel af en toe benoem ;)). De andere kant is er ook: het maakt niet uit hoe laat het wordt. Ze willen dat gezegd wordt wat gezegd moet worden en komen wel echt om iets te leren. Het was een groep mooie enthousiaste mensen. Vandaag veelbelovende presentaties gezien van (de een meer dan de ander) actieve lessen en heb een geschiedenisles, een les Amhaars, een rekenles, gymles, aardrijkskunde meegemaakt. Boeiend! Verder deze week weer een heel aantal ideeen opgedaan voor energizers die je tijdens een les kunt gebruiken. Veel gelachen ook met elkaar. Vanmiddag na de lunch de closing ceremony gehad. Iedereen heeft een verklaring van aanwezigheid gehad en nadat ze hun lessen gegeven hebben en daarvan een verslag hebben opgestuurd, krijgen ze hun certificaat. Benieuwd hoe ze het gaan doen. Ze waren erg positief over de training en vonden dat al hun collega’s een training als deze moesten krijgen.

Verder deze week: heb gisteravond een vrouw uit onze gemeente in Zeist hier ontmoet. We kwamen er kort voor ik ging achter dat we tegelijk in Addis zouden zijn. Bijzonder om haar hier te ontmoeten. Ze nam een Nederlands echtpaar mee die ze deze week ontmoet had en die me graag wilden spreken over onderwijs. Met zijn allen naar een klein restaurantje naast King’s gegaan, omdat de mensen die hier muziek maakten dat wel érg luid deden. Was mooie ontmoeting. Dit Nederlandse echtpaar is vorig jaar naar Addis gekomen om hier een zorgboerderij voor gehandicapten op te zetten. Daar zijn ze nu mee bezig. Vanavond weer met Janet afgesproken en gegeten bij Adam’s Pavillion, een restaurant hier in de buurt waar je over een stukje van de stad heen kijkt. Heerlijk gegeten en lekker bijgepraat. Morgen gaan we een dag op stap. Eerst naar een bazaar hier in Addis en daarna naar een project van/voor vrouwen net buiten Addis. Er gaan nog twee dames mee (VS en UK) en misschien twee Ethiopische jongens. Wel leuk. Nu dus maar snel afsluiten en slapen!
Be blessed, and be a blessing!