Partir, c'est mourir un peu

Laatste dag in Eldoret, laatste uren genieten van deze vrienden. Afscheid nemen is moeilijker wanneer liefde groter is. Veel mensen hier hebben een speciale plek in mijn hart. Ik word altijd weer geraakt door hun grote liefde voor God en de mensen om hen heen. Ik voel me bevoorrecht en gezegend twee weken lang met hen op te trekken.
Vandaag was een ontspannen dag thuis met Risper, Cess en Mike. Veel gepraat met Risper over geloof, Kenya en Nederland, over de afgelopen twee weken en over Melissa. Mooi om met haar open te kunnen praten over verlies van haar dochter, ook bijzonder om te zien hoe ze daar samen met God haar weg in vindt/heeft gevonden. Afgelopen twee weken waren goed samen, ook juist daarom. Vriendschap is kostbaar, dat (her)ontdek je soms vooral op momenten dat het moeilijk is. Ook veel gepraat over geloof - mijn idee is dat geloof in Kenya zoveel meer plaats inneemt dan (bij mij) in Nederland. God is in het centrum, ze zijn in alles afhankelijk van hem, zelfs bij het starten van de auto beseffen ze dat God hen helpen moet. Wij hebben ons aan alle kanten verzekerd en zijn dat besef misschien meer kwijt geraakt, ook doordat we over het algemeen goede materialen hebben. Daarnaast is geloof veel zichtbaarder en hoorbaarder aanwezig: 's ochtends vroeg word ik regelmatig wakker en hoor ik deze of gene hardop en hartstochtelijk bidden of zingen. Iemand vertelde dat je soms ook wel zacht kon bidden, maar dat God je gebed leidde en dat je niet alléén zacht kon bidden. Door je gebed verheerlijkte je God ook. Daarnaast hoor ik Hellen of Risper gedurende de dag regelmatig 'Thank you, Jesus' zeggen, of zingen, bidden we hardop in een restaurant voor we lunchen, bidden we met elkaar voor we weggaan bij iemand waar we op bezoek waren, zie je overal Bijbelteksten in huis, in taxi's, in winkels, op straat, ... Volgens Risper is het niet zo dat dit ook betekent dat God voor iedereen even belangrijk is, soms gaan mensen ook hier in Kenya naar de kerk omdat ze het doen voor de groep in plaats van voor God. Ook hier zijn mensen die niet geloven. Toch zijn er weinig mensen die het bestaan van een God ontkennen volgens een hoogleraar muziek. In de gemeentes waar ik de afgelopen weken ben geweest trof het me dat mensen gericht waren op God en hun medemens. Ik zag daar iets van de eerste christengemeente in - het samen delen van wat je hebt en het samen gaan voor (de uitbreiding van) het Koninkrijk van God. Nu ben ik ook wel blij met mijn eigen gemeente in Zeist. Zie er weer naar uit diensten daar bij te wonen.

Risper en Cess hebben allerlei mogelijkheden bedacht hoe ik het vliegtuig zou kunnen missen en wat er dan aan de Driestar verteld zou kunnen worden. Risper wilde wel graag met mijn manager spreken ;). Ik moet zeggen dat de verhalen over de weersomstandigheden in Nederland niet uitnodigend zijn om terug te gaan en dat het aanlokkelijk is langer hier te blijven. Als jullie nu allemaal (met trein en al eventueel ;)) deze kant opkomen, dan beginnen we hier een dependance van de Driestar??? Ik zie wel mogelijkheden...
Het was een heerlijke dag, veel gepraat, veel gelachen ... erg genoten.

Rond twee uur gingen we lunchen. Ik zat in de keuken terwijl ze de lunch aan het voorbereiden waren en had vaag iets onbestemds gebakken zien worden. Ik besloot om me niet druk te maken en af te wachten. Aan tafel vroeg ik wat het was: kippenlever, kippenhart, kippen'gizzards' (iets wat bij de mens de appendix is?). Nu ik het tik, krijg ik 'kippen'vel ... tijdens de lunch heb ik gewoon mijn bord leeggegeten en weer een drempel genomen. Heb het even opgezocht: de 'gizzard' is de spiermaag: a specialized stomach with a thick, muscular wall used for grinding up food. It is found in birds, reptiles, earthworms, some fish, insects, mollusks, and other creatures.

Om een uur of drie kwamen Rose, Mercy en Vicky. Ze hadden eerder willen komen, maar de kerkdienst duurde in plaats van tot elf uur tot half twee ;). Ze lunchten nog even, we maakten wat foto's, ik pakte de laatste spullen en en we namen afscheid. Niet iedereen paste namelijk in de auto. Op het laatste moment besloot men dat het toch wel zou moeten kunnen passen en zaten we met drie mensen op de voorbank en vier op de achterbank lekker knus in de vijfpersoons auto en gingen we via de stad naar het vliegveld. Ik moest er officieel om vijf uur zijn, maar dat haalden we net niet. Dit was geen probleem. Het inchecken ook niet. Eldoret International airport is een klein vliegveld. Het gaat érg gemoedelijk, maar je moet wél twee keer binnen twintig meter je tassen laten screenen. Ik heb dat drie keer gedaan, omdat ik een paar keer heen en weer ben gegaan ;). Om half zes had ik afscheid genomen omdat ik dacht dat ik richting het vliegtuig moest. Het duurde nog best een poosje, dus ik vroeg aan de mensen daar of ik nog even naar mijn vrienden kon - dat was geen probleem. Om tien voor zes ging ik weer terug. Tassen werden weer gescreend, ik ook weer. Om iets voor zes kreeg ik bericht dat er nog geld was overgemaakt voor uniformen én er gebeurde nog niets bij de deur richting het vliegtuig. Ik dus weer naar de mannen bij de deur - het zou zeker nog tien á vijftien minuten duren voor we zouden boarden. Ik ging dus weer terug en probeerde geld te pinnen. Dit lukte helaas niet: de pinautomaat was sinds de vorige dag stuk, maar ... ik kon nog wel weer even praten en iedereen een laatste big African hug geven en er één ontvangen. Vervolgens werd ik door een geagiteerde dame opgeroepen om snel te komen, want het vliegtuig ging vertrekken. Ik ging dus direct weer richting de checks en moest uiteraard weer mijn tassen laten controleren, dit duurde even omdat er ook andere mensen waren (voor een vlucht later). Het vliegtuig stond rustig op me te wachten, maar ik was wel de laatste (en op dat moment de enige nog) passagier die zich over het vliegveld naar het vliegtuig spoedde. Pole pole, zeiden de mensen bij het vliegtuig tegen me. In Afrika geen haast, want 'haraka haraka, hakuna baraka' (haasten haasten, geen zegen) ;).

Na een goede vlucht kwam ik na een uurtje in Nairobi aan. Hier werd ik opgehaald door een taxichauffeur van het Mennonite Guesthouse. Ik ontdekte dat Nairobi moderne verkeerslichten heeft die laten zien hoelang je nog moet wachten of hoe lang het licht nog groen is - de seconden tellen af. Ik ontdekte ook dat eigen inzicht boven verkeerslichten gaat. De chauffeur reed gewoon door rood, wanneer hij vond dat dat kon. Hij vertelde ook dat overdag het verkeer geregeld werd door verkeersagenten, het was dan te druk voor de verkeerslichten. Waarschijnlijk moet iedereen er nog wel wat aan wennen. Voor verkeersagenten hebben de mensen hier meer ontzag dan voor verkeerslichten ;).

In het Mennonite Guesthouse werd ik naar mijn kamer gebracht, haalde ik nog even een paar flesjes water en een flesje cola als vervanging voor mijn misgelopen supper en trok ik me terug op mijn schone, stille kamer om mijn reis naar Nederland voor te bereiden door kleren klaar te leggen die me warm zouden houden, me in te checken voor de vlucht, te douchen, te bellen met de diverse vrienden in Kenya en nog even Kwaheri tegen ze te zeggen, te whatsappen met familie en vrienden in Nederland, te douchen en uiteindelijk lekker te gaan slapen.