Reis en start training
Door: Margje
Blijf op de hoogte en volg Margje
04 December 2011 | Nederland, Zeist
Donderdag 24 november
Gisteren zijn we al vroeg richting Schiphol vertrokken. Na een lange vliegdag (eerst een half uur wachten op Schiphol voor we mochten vertrekken in verband met mist in London, daarna op London omdat het wachten was op een passagier en de bagage uitgezocht moest worden) kwamen we om tien over acht aan in Freetown. De warmte kwam ons tegemoet toen we de vliegtuigtrap afgingen en we konden ons niet meer voorstellen dat we onze winterjassen die ochtend nog hard nodig hadden. Nadat we met de shuttle naar de aankomsthal gebracht waren, kwam er iemand naar ons toe met de vraag: ‘Bent u Jaap?’. Dankzij zijn uitspraak verstonden we hem eerst niet, maar toen we snapten dat hij Jaap bedoelde kregen we een warm welkom. Deze man was ingelicht door iemand van de organisatie die buiten op ons wachtte en hij bracht ons naar de juiste rij, hielp ons langs de douane en zorgde dat er iemand was die onze koffers op een kar laadde. Vanaf het moment dat we welkom geheten werden, hoefden we alleen nog maar te volgen en werden we behandeld als VIPs. Dat was best prettig, want het was een drukte van belang op het vliegveld. Het zag letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen, die stonden te wachten op geliefden die terugkeerden van de hadj of hun diensten wilden aanbieden aan al dan niet hulpzoekende mensen. Het was een warm welkom, ook letterlijk en figuurlijk. Het was volop genieten weer terug te zijn op Afrikaanse bodem. Al die mensen, prachtig geklede vrouwen die van alles op hun hoofd dragen, mannen in witte gewaden … Prachtig! In vergelijking met Kenia dragen hier meer mensen traditionele kleding denk ik.
Met de auto gingen we op weg naar Freetown. Dat was een verrassing voor ons, want we hadden verwacht dat we nog drie uur moesten reizen voor we op de plek van bestemming zouden zijn. De veerboot lag al aan de goede kant en met weer een VIPbehandeling konden we er zo op rijden. Dat was wel een belevenis op zich, want er lagen twee loopplanken waar je de auto overheen moest sturen en daarna via de laadklep naar boven rijden. Ik was stiekem wel blij dat ik het niet zelf hoefde te doen. We hebben boven gezeten tijdens de overtocht (het duurde allemaal nog best een poosje voor we vertrokken en de overtocht zelf duurde ruim drie kwartier) en zagen de lichtjes van een schip van Mercy Ships dat daar in de haven ligt.
Het was nog steeds ontzettend druk in de stad om tien uur en ik kreeg de indruk dat Sierra Leone toch echt een ander land is dan Kenia. Er zijn wel wijken die vergelijkbaar zijn met wat ik zag, maar Kenia lijkt wel meer geciviliseerd te zijn. De hoofdstraat was in prima staat, maar er waren veel straten die om echte stuurmanskunst vroegen. Ergens in zo’n straat, met aan weerskanten huisjes van golfplaten en andere onderdelen, stopten we bij de poort van huize Bethel. Hier hebben we overnacht. De kamers waren prima, de douche was koud en het was wat heen en weer springen om straaltjes op te vangen, maar daar werd je meteen een beetje warm van. Het was heerlijk om op bed te liggen, ik was enorm moe en heb lekker geslapen. ’s Ochtends ontdekte ik dat een groot deel van mijn kamer onder water stond, dus het was even behelpen om droog te blijven ;). Later bleek dat de airco gelekt had.
We hebben op het dakterras heerlijk ontbeten met vers brood, een lekkere omelet en thee en koffie. Onder ons was de stad ook al ontwaakt en we hadden zicht op allerlei bedrijvigheid. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel mensen er op straat rondliepen, vooral ook veel jonge mannen. Allemaal mannen zonder werk – volgens iemand die we spraken is 40% werkloos.
Om negen uur hadden we onze koffers weer beneden staan en wachtten we op de auto. Dat hebben we geduldig tot half elf gedaan, de auto had namelijk een lekke band. De reis naar de plaats waar we nu zitten (Lunsar, ongeveer drie uur rijden ten noorden van Freetown), begon met een rustige rit door de stad. Rustig wat betreft tempo, maar om ons heen was het dus enorm druk. Er waren heel wat mensen op en naast de weg en dat maakte dat we geboeid rondkeken. Er speelt zich van alles af naast de weg: winkeltjes met bedenk-maar-wat-en-het-is-er, kappers, kleermakers, schoenmakers, telefoonmakers, timmermannen, radioverkopers (die om het hardst proberen de ander met geluid uit hun boxen te overstemmen), fruitverkopers, broodverkopers, drankverkopers, zakjes water verkopers, vis in een broodkorst verkopers, ….
De zon scheen lekker en het was dus genieten. Buiten de stad werd de weg een stuk beter – deze weg is na de oorlog aangelegd (de oorlog heeft tot 2001 geduurd). Het was nog een flink eind rijden, maar we hadden een goede chauffeur. Toch ging het op een gegeven moment bijna mis: er stond een busje op de weg stil, in de berm ernaast stonden een aantal kinderen en van de andere kant kwam een auto. De chauffeur week naar rechts naar de berm, maar zag toen de kinderen, stuurde bij, remde … en we stonden dwars op de weg. De kinderen waren heel hard weggerend, letterlijk voor hun leven. Dat was wel even schrikken, maar het is gelukkig goed afgelopen. Het conferentiecentrum waar we nu zitten, is voor mijn gevoel in de middle of nowhere. Er heerst complete rust, de krekels en vogels hoor je en heel in de verte wat verkeer. Er is slechte bereikbaarheid van mobiele netwerken en internet is hier niet aanwezig.
We kwamen om een uur of half twee aan en kregen eerst een lekkere lunch van zelfgemaakte patat en een lekker stuk kip. Daarna gingen we ons settelen in de ruime kamers die we alle drie kregen en namen we even rust. Om half drie zijn we op zoek gegaan naar de ruimte die voor ons beschikbaar was: dit was een buitenruimte, wel met dak, maar met prachtig uitzicht. Hier installeerde Jaap de laptop, beamer, scherm. Rhoda, James en Peter waren alle drie al gearriveerd en hadden ook net hun lunch op. Samuel en Sanday kwamen er ook bij. Het was erg interessant hun verhalen te horen, hoe ze lesgeven, waar ze tegen aan lopen, hoe het onderwijs geregeld is, wat barrieres zijn, hoe ze daarmee omgaan, etc. Daarnaast heeft Jaap het eerste deel van de Train-the-trainerscourse met hen behandeld.
Om zes uur gingen we met elkaar eten (pasta met groente/vlees – ik denk geit of schaap, in ieder geval taai) en daarna gingen de Sierra Leoniers naar hun eigen huisjes.
Nu gedoucht (weer koud en weer straaltjes opvangen onder de bescheiden stroom water) en klaar om naar bed te gaan. The end of another intensive day in Sierra Leone.
Gisteren zijn we al vroeg richting Schiphol vertrokken. Na een lange vliegdag (eerst een half uur wachten op Schiphol voor we mochten vertrekken in verband met mist in London, daarna op London omdat het wachten was op een passagier en de bagage uitgezocht moest worden) kwamen we om tien over acht aan in Freetown. De warmte kwam ons tegemoet toen we de vliegtuigtrap afgingen en we konden ons niet meer voorstellen dat we onze winterjassen die ochtend nog hard nodig hadden. Nadat we met de shuttle naar de aankomsthal gebracht waren, kwam er iemand naar ons toe met de vraag: ‘Bent u Jaap?’. Dankzij zijn uitspraak verstonden we hem eerst niet, maar toen we snapten dat hij Jaap bedoelde kregen we een warm welkom. Deze man was ingelicht door iemand van de organisatie die buiten op ons wachtte en hij bracht ons naar de juiste rij, hielp ons langs de douane en zorgde dat er iemand was die onze koffers op een kar laadde. Vanaf het moment dat we welkom geheten werden, hoefden we alleen nog maar te volgen en werden we behandeld als VIPs. Dat was best prettig, want het was een drukte van belang op het vliegveld. Het zag letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen, die stonden te wachten op geliefden die terugkeerden van de hadj of hun diensten wilden aanbieden aan al dan niet hulpzoekende mensen. Het was een warm welkom, ook letterlijk en figuurlijk. Het was volop genieten weer terug te zijn op Afrikaanse bodem. Al die mensen, prachtig geklede vrouwen die van alles op hun hoofd dragen, mannen in witte gewaden … Prachtig! In vergelijking met Kenia dragen hier meer mensen traditionele kleding denk ik.
Met de auto gingen we op weg naar Freetown. Dat was een verrassing voor ons, want we hadden verwacht dat we nog drie uur moesten reizen voor we op de plek van bestemming zouden zijn. De veerboot lag al aan de goede kant en met weer een VIPbehandeling konden we er zo op rijden. Dat was wel een belevenis op zich, want er lagen twee loopplanken waar je de auto overheen moest sturen en daarna via de laadklep naar boven rijden. Ik was stiekem wel blij dat ik het niet zelf hoefde te doen. We hebben boven gezeten tijdens de overtocht (het duurde allemaal nog best een poosje voor we vertrokken en de overtocht zelf duurde ruim drie kwartier) en zagen de lichtjes van een schip van Mercy Ships dat daar in de haven ligt.
Het was nog steeds ontzettend druk in de stad om tien uur en ik kreeg de indruk dat Sierra Leone toch echt een ander land is dan Kenia. Er zijn wel wijken die vergelijkbaar zijn met wat ik zag, maar Kenia lijkt wel meer geciviliseerd te zijn. De hoofdstraat was in prima staat, maar er waren veel straten die om echte stuurmanskunst vroegen. Ergens in zo’n straat, met aan weerskanten huisjes van golfplaten en andere onderdelen, stopten we bij de poort van huize Bethel. Hier hebben we overnacht. De kamers waren prima, de douche was koud en het was wat heen en weer springen om straaltjes op te vangen, maar daar werd je meteen een beetje warm van. Het was heerlijk om op bed te liggen, ik was enorm moe en heb lekker geslapen. ’s Ochtends ontdekte ik dat een groot deel van mijn kamer onder water stond, dus het was even behelpen om droog te blijven ;). Later bleek dat de airco gelekt had.
We hebben op het dakterras heerlijk ontbeten met vers brood, een lekkere omelet en thee en koffie. Onder ons was de stad ook al ontwaakt en we hadden zicht op allerlei bedrijvigheid. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel mensen er op straat rondliepen, vooral ook veel jonge mannen. Allemaal mannen zonder werk – volgens iemand die we spraken is 40% werkloos.
Om negen uur hadden we onze koffers weer beneden staan en wachtten we op de auto. Dat hebben we geduldig tot half elf gedaan, de auto had namelijk een lekke band. De reis naar de plaats waar we nu zitten (Lunsar, ongeveer drie uur rijden ten noorden van Freetown), begon met een rustige rit door de stad. Rustig wat betreft tempo, maar om ons heen was het dus enorm druk. Er waren heel wat mensen op en naast de weg en dat maakte dat we geboeid rondkeken. Er speelt zich van alles af naast de weg: winkeltjes met bedenk-maar-wat-en-het-is-er, kappers, kleermakers, schoenmakers, telefoonmakers, timmermannen, radioverkopers (die om het hardst proberen de ander met geluid uit hun boxen te overstemmen), fruitverkopers, broodverkopers, drankverkopers, zakjes water verkopers, vis in een broodkorst verkopers, ….
De zon scheen lekker en het was dus genieten. Buiten de stad werd de weg een stuk beter – deze weg is na de oorlog aangelegd (de oorlog heeft tot 2001 geduurd). Het was nog een flink eind rijden, maar we hadden een goede chauffeur. Toch ging het op een gegeven moment bijna mis: er stond een busje op de weg stil, in de berm ernaast stonden een aantal kinderen en van de andere kant kwam een auto. De chauffeur week naar rechts naar de berm, maar zag toen de kinderen, stuurde bij, remde … en we stonden dwars op de weg. De kinderen waren heel hard weggerend, letterlijk voor hun leven. Dat was wel even schrikken, maar het is gelukkig goed afgelopen. Het conferentiecentrum waar we nu zitten, is voor mijn gevoel in de middle of nowhere. Er heerst complete rust, de krekels en vogels hoor je en heel in de verte wat verkeer. Er is slechte bereikbaarheid van mobiele netwerken en internet is hier niet aanwezig.
We kwamen om een uur of half twee aan en kregen eerst een lekkere lunch van zelfgemaakte patat en een lekker stuk kip. Daarna gingen we ons settelen in de ruime kamers die we alle drie kregen en namen we even rust. Om half drie zijn we op zoek gegaan naar de ruimte die voor ons beschikbaar was: dit was een buitenruimte, wel met dak, maar met prachtig uitzicht. Hier installeerde Jaap de laptop, beamer, scherm. Rhoda, James en Peter waren alle drie al gearriveerd en hadden ook net hun lunch op. Samuel en Sanday kwamen er ook bij. Het was erg interessant hun verhalen te horen, hoe ze lesgeven, waar ze tegen aan lopen, hoe het onderwijs geregeld is, wat barrieres zijn, hoe ze daarmee omgaan, etc. Daarnaast heeft Jaap het eerste deel van de Train-the-trainerscourse met hen behandeld.
Om zes uur gingen we met elkaar eten (pasta met groente/vlees – ik denk geit of schaap, in ieder geval taai) en daarna gingen de Sierra Leoniers naar hun eigen huisjes.
Nu gedoucht (weer koud en weer straaltjes opvangen onder de bescheiden stroom water) en klaar om naar bed te gaan. The end of another intensive day in Sierra Leone.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
