Vervolg
Door: Margje
Blijf op de hoogte en volg Margje
04 December 2011 | Nederland, Zeist
Verslag geschreven op maandag 24 november
De vrijdag (voornamelijk door Eefje) en zaterdag (voornamelijk door mij) werden gevuld met informatie en lessen van de training ‘Train the trainers’. Rhoda, James en Peter werden geinstrueerd in het geven van de cursus. James werd de co-trainer van Eefje, Peter en Rhoda kwamen bij mij. Vrijdag ben ik met Samuel naar een school geweest in Lunsar. Helaas waren de kinderen al weg, maar de katholieke zuster die ons ontving had daar wel een oplossing voor. Ze riep een meisje dat in de buurt stond en vertelde haar dat zij alle meisjes moest roepen die op het terrein van de school woonden. De grote examenhal vulde zich al snel met zo’n tachtig meisjes en een leerkracht die er niets van begrepen dat ze moesten komen en omdat de zuster inmiddels in gesprek was met iemand anders heb ik het ze maar uitgelegd ;). Ik heb een poosje met hen gepraat en ze iets verteld over Nederland.
Er lopen verschillende kinderen over het conferentieterrein. Dit zijn kinderen die in de buurt wonen en van wie de ouders/grootouders soms op het terrein werken. Eén van die kinderen is Baiko. Dit is een prachtig ventje die met stralende ogen en brede lach op je af komt rennen. Na zijn hug blijft er een afdruk op je kleren achter ;). Hij en zijn broers waren helemaal blij met de ballon die ik ze gaf en onze vriendschap kon niet meer stuk :). De hele week kwamen ze regelmatig even een kijkje nemen bij ons en hoorden we ze roepen: ‘opotho’. Na een lach of hand van ons waren ze dan weer helemaal blij. De laatste dag kwam Baiko even om het hoekje van ons gusethouse kijken toen we aan het ontbijten waren. We hebben hem toen maar binnen laten komen en hem wat van ons ontbijt gegeven. Prachtig om te zien hoe hij genoot en probeerde de vork te gebruiken. Vervolgens pakte hij het brood in zijn vuistje en at hij uit zijn hand de rest van het ontbijt op. We hebben heel wat foto’s van hem op onze camera’s staan.
Zaterdag zijn we naar het centrum van Lunsar gereden om te proberen of we daar een internetsignaal konden ontvangen (lukte dus niet op het conferentiecentrum van de Cotton Tree Foundation, ligt te veel buitenaf) om de trainers het digitaal platform te laten zien en uit te leggen hoe dat werkte. De verbinding kwam tot stand, maar was erg kwetsbaar en werd regelmatig verbroken. Ik heb die tijd gebruikt om foto’s te maken van de omgeving, wel veilig vanuit het open gebouwtje waar we zaten. Er was ontzettend veel te zien om ons heen, boeiend. WE moesten met twee auto’s naar Lunsar, maar hadden maar één chauffeur. Dit werd opgelost door Jaap die wel graag wilde rijden. Het rijden was een mooie belevenis, want het ging een heel stuk over een zandweg met veel kuilen en plassen.
Zondag zijn we naar een Baptist church geweest. De dienst begon om elf uur dus dat was heerlijk relaxt opstaan. Jaap was helemaal blij dat hij weer door de plassen mocht rijden. We waren op tijd en hebben een stukje van de zondagsschooldienst meegemaakt – dit was een soort bijbelstudie voor volwassenen die voor de dienst plaats vond. We werden hartelijk welkom geheten en ons werd gevraagd onszelf voor te stellen. Daarna kregen we de vraag of we een bijdrage wilden doen in de vorm van een lied oid. Dat hebben Eefje, Jaap en ik gedaan met psalm 134. Er werd enthousiast voor ons geklapt. Onze Sierra Leoonse collega’s hebben ook een lied gezongen. Vervolgens werden we naar voren geroepen omdat ze voor ons en ons werk wilden bidden. Het was een mooie dienst over geduldig zijn in verdrukkingen (Jacobus 5). Naast een worshipgedeelte met songs op zijn Afrikaans, werden er ook hymns gezongen. Voor ons wel prettig, want dan konden we ook meezingen tijdens het klappen;).
De vrouwen en kinderen waren prachtig gekleed! Er was ook een klein meisje van misschien een half jaar in Afrikaanse kledij, samen met haar zusje (jaar of zeven) in een identieke dress. Een plaatje dus. Het kleine meisje begon wel te huilen toen ze ons, een ‘opotho’, zag! Na de dienst wilde iedereen ons een hand geven en aanraken – testen of onze huid misschien stiekem toch afgeeft.
’s Middags gingen we wandelen in de omgeving. Zodra we langs hutjes kwamen, kwamen er ook kinderen op ons af. Mijn grote kleine vriend, Baiko, was er ook. Ze gaven ons allemaal een hand en bleven met ons meelopen. Het werd een soort zwaan kleef aan of de rattenvanger van Hamelen-story: we werden vergezeld van ongeveer dertig kinderen die overal om ons heen dartelden en erop gericht waren ons aan te raken, een hand te geven, onze huid te voelen, etc. Mijn grote kleine vriend is wel wat bezitterig en hij wilde mijn hand niet delen met anderen. Desnoods met zijn tanden verdedigde hij zijn plek. Op een gegeven moment heeft Rhoda even met hem gepraat (hij verstaat geen engels, dus wat ik zei had weinig effect) en accepteerde hij dat iemand anders ook twee vingers van mij vasthield ;). Tja, het voelt wel wat vreemd. Onopvallend door de straten (zandwegen in dit geval, we zitten echt in de middle of nowhere)lopen is er niet bij. Wel bijzonder dat alle mensen zo gericht zijn op contact en je zeer vriendelijk groeten, met je praten, etc. Wij gaan in Nederland soms heel anders om met mensen met een andere kleur huid … Na onze wandeling waren we trouwens wel verkleurd: de kinderen waren lekker smoezelig (het is warm en stoffig en de aarde is van roodachtig zand …) en onze handen en kleren waren dat dus ook na de wandeling ;). De volgende keer moeten we een extra koffer meenemen met kleren voor de kinderen: deze waren vooral kapot en erg vies.
Vandaag zijn we gestart met de training The art of teaching. Samen met Peter en Rhoda heb ik een groep onder mijn hoede genomen. Het was een mooie en intensieve dag. Prachtige mensen, al die Afrikaanse leerkrachten. Ze zijn enthousiast, betrokken, willing to learn, … topstudenten dus! Bij ons zit ook een vrouw die twee kinderen bij zich heeft: een baby van een maand of vier en een dochtertje van een jaar of vijf/zes. Dit dochtertje is mee om op haar broertje te passen en dat doet eze ok erg goed. Af en toe brengt ze haar broertje even bij haar moeder voor de voeding en dan neemt ze hem weer mee. Het is een plaatje om te zien en echt een schatje! We hebben afgesproken dat zij mij Creools leert en ik haar Engels (een eenzijdige afspraak dus, want ze verstond me niet). Maar … smiling is the same in every language, dus dat doen we veel naar elkaar ;). Vanmorgen was er bij de waterpomp een meisje van ik denk hooguit vier jaar die een grote bak met water op haar hoofd gezet kreeg en droeg. Ongelooflijk.
De vrijdag (voornamelijk door Eefje) en zaterdag (voornamelijk door mij) werden gevuld met informatie en lessen van de training ‘Train the trainers’. Rhoda, James en Peter werden geinstrueerd in het geven van de cursus. James werd de co-trainer van Eefje, Peter en Rhoda kwamen bij mij. Vrijdag ben ik met Samuel naar een school geweest in Lunsar. Helaas waren de kinderen al weg, maar de katholieke zuster die ons ontving had daar wel een oplossing voor. Ze riep een meisje dat in de buurt stond en vertelde haar dat zij alle meisjes moest roepen die op het terrein van de school woonden. De grote examenhal vulde zich al snel met zo’n tachtig meisjes en een leerkracht die er niets van begrepen dat ze moesten komen en omdat de zuster inmiddels in gesprek was met iemand anders heb ik het ze maar uitgelegd ;). Ik heb een poosje met hen gepraat en ze iets verteld over Nederland.
Er lopen verschillende kinderen over het conferentieterrein. Dit zijn kinderen die in de buurt wonen en van wie de ouders/grootouders soms op het terrein werken. Eén van die kinderen is Baiko. Dit is een prachtig ventje die met stralende ogen en brede lach op je af komt rennen. Na zijn hug blijft er een afdruk op je kleren achter ;). Hij en zijn broers waren helemaal blij met de ballon die ik ze gaf en onze vriendschap kon niet meer stuk :). De hele week kwamen ze regelmatig even een kijkje nemen bij ons en hoorden we ze roepen: ‘opotho’. Na een lach of hand van ons waren ze dan weer helemaal blij. De laatste dag kwam Baiko even om het hoekje van ons gusethouse kijken toen we aan het ontbijten waren. We hebben hem toen maar binnen laten komen en hem wat van ons ontbijt gegeven. Prachtig om te zien hoe hij genoot en probeerde de vork te gebruiken. Vervolgens pakte hij het brood in zijn vuistje en at hij uit zijn hand de rest van het ontbijt op. We hebben heel wat foto’s van hem op onze camera’s staan.
Zaterdag zijn we naar het centrum van Lunsar gereden om te proberen of we daar een internetsignaal konden ontvangen (lukte dus niet op het conferentiecentrum van de Cotton Tree Foundation, ligt te veel buitenaf) om de trainers het digitaal platform te laten zien en uit te leggen hoe dat werkte. De verbinding kwam tot stand, maar was erg kwetsbaar en werd regelmatig verbroken. Ik heb die tijd gebruikt om foto’s te maken van de omgeving, wel veilig vanuit het open gebouwtje waar we zaten. Er was ontzettend veel te zien om ons heen, boeiend. WE moesten met twee auto’s naar Lunsar, maar hadden maar één chauffeur. Dit werd opgelost door Jaap die wel graag wilde rijden. Het rijden was een mooie belevenis, want het ging een heel stuk over een zandweg met veel kuilen en plassen.
Zondag zijn we naar een Baptist church geweest. De dienst begon om elf uur dus dat was heerlijk relaxt opstaan. Jaap was helemaal blij dat hij weer door de plassen mocht rijden. We waren op tijd en hebben een stukje van de zondagsschooldienst meegemaakt – dit was een soort bijbelstudie voor volwassenen die voor de dienst plaats vond. We werden hartelijk welkom geheten en ons werd gevraagd onszelf voor te stellen. Daarna kregen we de vraag of we een bijdrage wilden doen in de vorm van een lied oid. Dat hebben Eefje, Jaap en ik gedaan met psalm 134. Er werd enthousiast voor ons geklapt. Onze Sierra Leoonse collega’s hebben ook een lied gezongen. Vervolgens werden we naar voren geroepen omdat ze voor ons en ons werk wilden bidden. Het was een mooie dienst over geduldig zijn in verdrukkingen (Jacobus 5). Naast een worshipgedeelte met songs op zijn Afrikaans, werden er ook hymns gezongen. Voor ons wel prettig, want dan konden we ook meezingen tijdens het klappen;).
De vrouwen en kinderen waren prachtig gekleed! Er was ook een klein meisje van misschien een half jaar in Afrikaanse kledij, samen met haar zusje (jaar of zeven) in een identieke dress. Een plaatje dus. Het kleine meisje begon wel te huilen toen ze ons, een ‘opotho’, zag! Na de dienst wilde iedereen ons een hand geven en aanraken – testen of onze huid misschien stiekem toch afgeeft.
’s Middags gingen we wandelen in de omgeving. Zodra we langs hutjes kwamen, kwamen er ook kinderen op ons af. Mijn grote kleine vriend, Baiko, was er ook. Ze gaven ons allemaal een hand en bleven met ons meelopen. Het werd een soort zwaan kleef aan of de rattenvanger van Hamelen-story: we werden vergezeld van ongeveer dertig kinderen die overal om ons heen dartelden en erop gericht waren ons aan te raken, een hand te geven, onze huid te voelen, etc. Mijn grote kleine vriend is wel wat bezitterig en hij wilde mijn hand niet delen met anderen. Desnoods met zijn tanden verdedigde hij zijn plek. Op een gegeven moment heeft Rhoda even met hem gepraat (hij verstaat geen engels, dus wat ik zei had weinig effect) en accepteerde hij dat iemand anders ook twee vingers van mij vasthield ;). Tja, het voelt wel wat vreemd. Onopvallend door de straten (zandwegen in dit geval, we zitten echt in de middle of nowhere)lopen is er niet bij. Wel bijzonder dat alle mensen zo gericht zijn op contact en je zeer vriendelijk groeten, met je praten, etc. Wij gaan in Nederland soms heel anders om met mensen met een andere kleur huid … Na onze wandeling waren we trouwens wel verkleurd: de kinderen waren lekker smoezelig (het is warm en stoffig en de aarde is van roodachtig zand …) en onze handen en kleren waren dat dus ook na de wandeling ;). De volgende keer moeten we een extra koffer meenemen met kleren voor de kinderen: deze waren vooral kapot en erg vies.
Vandaag zijn we gestart met de training The art of teaching. Samen met Peter en Rhoda heb ik een groep onder mijn hoede genomen. Het was een mooie en intensieve dag. Prachtige mensen, al die Afrikaanse leerkrachten. Ze zijn enthousiast, betrokken, willing to learn, … topstudenten dus! Bij ons zit ook een vrouw die twee kinderen bij zich heeft: een baby van een maand of vier en een dochtertje van een jaar of vijf/zes. Dit dochtertje is mee om op haar broertje te passen en dat doet eze ok erg goed. Af en toe brengt ze haar broertje even bij haar moeder voor de voeding en dan neemt ze hem weer mee. Het is een plaatje om te zien en echt een schatje! We hebben afgesproken dat zij mij Creools leert en ik haar Engels (een eenzijdige afspraak dus, want ze verstond me niet). Maar … smiling is the same in every language, dus dat doen we veel naar elkaar ;). Vanmorgen was er bij de waterpomp een meisje van ik denk hooguit vier jaar die een grote bak met water op haar hoofd gezet kreeg en droeg. Ongelooflijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
