Tijd voor een update

Terug in Nederland en alweer een werkweek erop zitten ... vorige week om deze tijd genoten we van de zon in de tuin bij Seintje.
In mijn hoofd tollen allerlei gedachten rond en ik ga proberen om het enigszins overzichtelijk op 'papier' te zetten. Voor jullie, om te kunnen lezen wat er allemaal gebeurd is de laatste tijd in Kenia en voor mezelf, om te proberen dingen op rij te krijgen ;).

Nadat ik op Tweede Kerstdag mijn update had geschreven en op weg ging naar Sirikwa, zag ik een ontzettend grote groep boos schreeuwende en protesterende mensen midden op de weg staan voor het politiebureau. Auto’s konden er niet langs (het is de doorgaande ‘snel’weg die vanaf Mombasa via Nairobi, Nakuru, Eldoret naar Uganda gaat) en overal stonden kleine groepjes mensen op afstand te kijken naar wat er gebeurde. Er zat een ontzettende spanning in de lucht en ik vroeg aan een paar mensen wat er aan de hand was. Ik kreeg te horen dat deze mensen een vrachtwagen had onderschept met valse (of al ingevulde?) stembiljetten en dat ze aan het vechten waren met de politie. Ik besloot het voor gezien te houden en het links te laten liggen en liep snel door naar Sirikwa in de hoop dat het aan het eind van de middag beter zou zijn. Dat bleek gelukkig ook zo te zijn. Toen Paulien en ik later weer op weg naar het huis van Rose en Patrick gingen, was de menigte weg en stonden er alleen overal nog wat groepjes. ‘k Vroeg me wel even af hoe het die volgende dag dan zou gaan, de dag van de verkiezing. Patrick dacht dat het allemaal wel rustig zou verlopen en maakte zich niet echt zorgen. Later hoorden we dat er geen valse stembiljetten in de vrachtwagen zaten ...
De volgende ochtend vertrok Paulien voor drie dagen naar Turkana met drie andere Nederlanders. Patrick ging stemmen en Rose, Edith, Mercy, Vicky en ik vertrokken richting town om te kijken of we ergens uniformen zouden kunnen kopen. In town aangekomen, zagen we een rij voor een stembureau … er kwam geen eind aan! Op de stoep stond een rij van meer dan 500 meter lang, allemaal netjes achter elkaar te wachten tot het hun beurt was om de door hen gewenste kandidaten van een kruisje te voorzien! Bijzonder!
Het tweede dat bijzonder was aan deze dag, was dat er geen enkele winkel open was! Iets wat Rose nog nooit had meegemaakt …, ik dus ook niet ;). Het was dan ook erg rustig in de stad, af en toe zat er op de stoep een fruitvrouwtje, een man met Bijbels en een weegschaal (voor vijf cent kun je je dan en public wegen – hebben we gedaan :)), maar dat was het dan ook wel zo’n beetje. Will’s Pub was wel open en omdat we nog een keer uit eten zouden gaan, besloten we dat nu maar te doen. Mercy en Vicky wisten nog dat ze drie jaar geleden ook met ons uit eten waren geweest en patat en kip gegeten hadden. Voor herhaling vatbaar, dat was te merken ;). Patrick en een vriend schoven na een poosje ook aan en we hebben met elkaar genoten van een heerlijke maaltijd (voor in totaal een kleine 20 euro).
Na de lunch zijn we weer naar huis gegaan en heb ik mijn spullen gepakt. Verhuisdag, op naar Helen en haar zus Resper en zwager pastor (Aggrey) Watindi. Patrick belde een taxi, zodat alle spullen – ook die van Paulien – mee konden. De chauffeur was iemand die hij kende en die hij graag een ritje gunde. Hij vertelde dat deze man HIV-positive was en daar op een positieve manier mee omging. Dat merkten we toen we bij hem in de auto zaten en het gesprek kwam op zijn project. Hij wil mensen die HIV-positief zijn bemoedigen en aanmoedigen hun leven te blijven leven. Je moet leren omgaan met de ziekte en de ziekte niet je leven laten beheersen. Ze zorgen voor AIDS-wezen, doen aan counseling, bieden groepstherapie aan, geven voorlichting en beozken mensen aan huis. Zelf bezoekt hij regelmatig mensen AIDS hebben. Op een gegeven moment vroeg hij ons of we het goed vonden om een vrouw te bezoeken die AIDS heeft en sinds een jaar niet meer kan lopen. We vonden dat uiteraard goed. Hij wilde graag dat we met haar zouden praten en voor haar zouden bidden. De auto werd geparkeerd (niet zomaar geparkeerd, maar op een doordachte wijze: het probleem met deze auto was namelijk dat hij niet startte wanneer hij stilstond, je moest ‘m duwen óf dus gebruik maken van een helling ;)) en de chauffeur ging even bellen of we gelegen kwamen. Even later werden we binnengelaten en wachtten we even tot we ontvangen konden worden. Grace (genade), een vrouw van ongeveer halverwege de veertig, lag op bed en zag er zwak uit. Haar man, ook HIV-positief, leek kerngezond. Het was bijzonder om hier te zijn. We hebben gepraat, een gedeelte uit de Bijbel gelezen en gebeden. Bijzonder om te merken hoe God mensen gebruikt om anderen te bemoedigen. Bijzonder dat een taxi-chauffeur ‘zomaar’ voorstelt om onderweg even langs te gaan bij iemand om voor haar te bidden. Bijzonder om te merken dat God op deze manier mensen inzet en je jezelf ingezet weet. Ik voelde me machteloos, maar ik weet dat God alle macht heeft. Ik voelde me klein, maar weet dat God groot(s) is. Het was bijzonder.

Vervolgens kwamen we aan bij het huis van Resper en Watindi (nog even als uitleg: Rose, getrouwd met Patrick, dochters Mercy en Vicky; Helen is een (ongetrouwde) zus van Patrick en Resper is ook een zus van hen. Resper is getrouwd met Aggrey Watindi en Helen woont bij hen in huis. Watindi en Patrick zijn beiden pastor van een eigen gemeente). Dit huis is pas gebouwd en nog in aanbouw. De vloeren zijn nog gewoon beton en de muren ook nog ongeverfd. Het is wel een mooi huis!
Het was heerlijk om Helen weer uitgebreid te spreken! We hadden het rijk alleen eerst, want Resper en Watindi waren nog in de stad. Watindi was kandidaat voor MP van Eldoret en moest blijkbaar ergens aanwezig zijn. Hij heeft niet gewonnen – mensen liepen bij hem weg, omdat hij niet ‘betaalde’ (lees: geen steekpenningen uitdeelde).
Na een comfortabele nacht, een lekker kop chai met soort dikke pancakes heb ik genoten van het badderen. Toen ik gisteren aan Helen vroeg wanneer ik het beste kon douchen, moest ze erg lachen: ze hadden zich allemaal lopen afvragen of ze me hun manier van douchen wel aan konden doen;). Omdat de vloer nog niet klaar is, kunnen ze hun douche binnen nog niet gebruiken en douchen ze dus buiten. Helen bracht me er naar toe: een schuurtje waar al een teil warm water voor me klaar stond. Het schuurtje is ook het kippenhok, dus af en toe had je gezelschap tijdens het douchen. Ik wist hen te overtuigen dat deze manier van een bad nemen geen enkel probleem opleverde voor mij en dat ik van plan was er enorm van te genieten. En dat heb ik ook gedaan :). Het was heerlijk. Door het gaas had ik zicht op de blauwe hemel, zag ik de stralende zon en alles om me heen mocht nat worden (behalve dan die slapende kip). Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ik het hier ánders kan doen – haren wassen kost wel iets meer moeite op die manier -, maar iedere keer kwam ik weer fris uit het kippenhok te voorschijn :).

Om een uur of elf zijn we naar de stad gegaan, Helen, Centress (een nichtje van Helen, jaar of elf) en ik. We ontmoetten hier Rose, Mercy en Vicky en waren erg blij dat er winkels open waren. Nadat de kids een ijsje hadden gehad, hebben we uniformen gekocht voor Mercy, Vicky en voor twee kinderen van een vrouw die we die zondag daarvoor bij Rose en Patrick hebben ontmoet. Deze vrouw, mama Shiro, (jaar of 30?) is moeder van drie kinderen (11, 8, 1½), haar man is overleden aan aids. Ze woont bij haar moeder (ook weduwe om zelfde reden) en hier wonen ook nog drie andere zussen. Eén van hen heeft aids, de volgende is ook een alleenstaande moeder en de laatste is een jaar of zeventien. Zij is gestopt met studeren omdat er geen geld is voor school. Ze probeert werk te vinden, maar dat lukt nog steeds niet.
Mama Shiro heeft wel werk. Ze werkt zeven dagen per week van zes uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds in een hotel. Hiermee verdient ze 100 shilling per dag, omgerekend ongeveer een euro. Om beeld te geven van geldwaarde: een half brood kost 20 cent. Zij is de enige die werk heeft en samen met het beetje dat de verkoop van groente oplevert, moet deze hele familie dus hiervan leven …

Omdat Centress nog niet wist naar welke school ze zou gaan, konden we voor haar nog geen uniform halen (Helen heeft dit afgelopen maandag gedaan, ook voor het broertje van Centress en voor een ander nichtje van haar). Nadat we de uniformen hadden gekocht, gingen we naar de schoenenzaak, op zoek naar zwarte schoenen. Schoenen zijn niet verplicht, maar áls kinderen schoenen dragen onder hun schooluniform moeten ze zwart zijn. Dat maakt schoenen kopen wel eenvoudig, dus we waren vrij snel klaar. Eén probleem: geen schoenen in de maat van Centress. Ik zei haar dat we in een andere winkel zouden gaan kijken naar beter passende schoenen voor haar, maar ik merkte aan haar reactie dat ze dat heel ‘eng’ vond. Ze was erg bang dat ze dan misschien toch geen schoenen zou krijgen …! Wat was ze blíj met haar paar passende schoenen in de volgende winkel!!! Geweldig trots! Het was haar eerste paar schoenen ...!
Met tassen vol op weg naar het huis van Rose. Foto’s gemaakt van Mercy en Vicky in hun uniform (krijgen jullie nog te zien) en daarna door naar mama Shiro. De reactie van hen had je moeten zien en meemaken. Ik kreeg hier echt een brok in mijn keel en besefte weer eens dat wij wel ontzettend rijk zijn met elkaar! Ik legde uit dat mensen in Nederland geld hadden gegeven om uniformen te kopen voor kinderen in Kenia. Ze waren hier erg van onder de indruk en heel dankbaar. De oma van de kinderen (vrouw des huizes dus) wilde graag God danken en bad ook voor (Gods zegen voor) alle mensen in Nederland die ervoor hadden gezorgd dat haar kleinkinderen weer een prachtig uniform hadden én nieuwe schoenen! Ik voelde me bevoorrecht dat ik de schakel was tussen jullie en deze mensen. Het raakte me heel erg. Wat zijn wij toch ontzettend rijk en verwend! Ik heb aan mama Shiro ook nog wat contant geld gegeven. De dagen rond kerst was ze vrij, maar dat betekende ook dat er geen geld binnenkwam. Ook hier een aantal foto’s gemaakt en daarna was het weer tijd om terug te gaan naar town, omdat ik naar mama Gitau zou gaan.
Deze week hoorde ik van Patrick dat mama Shiro en haar familie in een vluchtelingenkamp in Eldoret zit, ze zijn Kikuyu. Het is te hopen dat er snel goede noodhulp op gang komt ook in Eldoret, want de mensen hebben het erg moeilijk. En ik hoop van harte dat hun inimini huisje niet in brand gestoken is, zodat ze hopelijk heel binnenkort weer terug kunnen naar hun eigen plek …