Mama Gitau Children's Home

Vanaf vorige week woensdag - toen we Eldoret verlieten - tot nu heb ik iedere dag contact gehad met Kenia. Mama Gitau (Kikuyu) en kids zijn nog steeds in Eldoret en sinds afgelopen maandag is er weer iets meer bewegingsvrijheid en zijn er meer mogelijkheden om boodschappen te doen. Afgelopen woensdag heb ik via de bank (jullie) geld naar hen overgemaakt voor 18 schooluniformen, Bijbels voor de kinderen en 10 matrassen. Omdat de situatie in Eldoret nu anders is, heb ik in het telefoontje naar haar aangegeven dat het aan haar is waar de prioriteiten op dit moment liggen, maar dat we graag een overzicht willen krijgen van de uitgaven die ze heeft gedaan met het door jullie geschonken geld. Het zal niemands bedoeling zijn dat ze met nieuwe kleren op nieuwe matrassen liggen, lezend uit hun eigen Bijbel en vervolgens met een lege maag moeten gaan slapen. Ik verwacht dat mama Gitau zelf in staat is de juiste beslissingen te nemen. Het duurt tien werkdagen begreep ik, voor het geld daadwerkelijk door haar opgehaald kan worden. Ik hoop dat tegen die tijd de onrust verleden tijd zal zijn en dat de kinderen weer veilig naar school kunnen gaan. Op dit moment zijn de scholen vanwege de situatie nog gesloten. Wanneer de situatie nijpend wordt en ze echt geen geld/voedsel hebben, kan ik altijd nog wat ‘nood’geld overmaken via Moneygram of Western Union, dan kunnen ze het geld diezelfde dag nog ophalen.
Twee weken geleden (vrijdag de 28e en zaterdag de 29e) was ik bij Mama Gitau en kids. Het was geweldig om hen allemaal weer te zien en verrassend hoe groot de meiden geworden zijn in de afgelopen drie jaar! Ze zagen er allemaal ook goed en gezond uit. Goed, groot en gezond dus: geweldig :).
Ik had in town afgesproken met Mary (mama Collins, schoondochter van mama Gitau) en Ruth (dochter van mama Gitau, 20 jr). Een heerlijk weerzien! Naar de matatu gewandeld en op naar Sugunanga, de wijk waar ze wonen. Langs de kant van de weg stonden heel wat kids ons op te wachten ... een warm welkom! Hartelijk ontvangen dus door iedereen en er werd direct gestart met het klaarmaken van een maaltijd. Ondertussen met iedereen gepraat en ’s avonds heb ik samen met mama Gitau de boodschappenlijst opgesteld voor de volgende dag. Ik heb haar verteld dat mensen in Nederland giften hebben gegeven voor schooluniformen voor de kinderen (het zijn er 18, waaronder ook een aantal van haar zelf), maar dat we daarnaast ook nog wel geld hadden voor andere dingen. Het was bijzonder om te zien hoe geraakt ze waren door het feit dat zoveel mensen geld hebben willen geven om hen te helpen! Heel hartelijk dank dus allemaal voor jullie bijdrage! Ze zijn er echt ontzettend blij mee en het was gewoon féést! We hadden allemaal erg veel zin in de volgende dag, want dan zouden we met zijn allen town in gaan om de inkopen te gaan doen …!
Na een gezellige avond was het tijd om naar bed te gaan. Lydia las een gedeelte uit de Bijbel en ging bidden, daarna met zijn allen het Onze Vader. Je kon merken dat dit een dagelijks ritueel was. Ik werd naar de kamer van mama Gitau gebracht, waar een bescheiden tweepersoonsbed stond. Ik vroeg even wie er bij mij in bed zou komen en Esther (dochter van mama Gitau) vertelde dat ze dacht dat mama Gitau daar zou slapen. Inwendig heb ik toen wel gegrijnsd, want mama Gitau is namelijk een echte big African mama ;). Uiteindelijk bleek dat mama G iets anders geregeld had en deelde ik het bed met Lydia, dochter van 18. Miryam van 10 draalde wat in onze kamer en vervolgens schoven wij allebei wat op en lag ze aan de andere kant van mij ;). Erg gezellig dus. Na wat kletsen en zingen, gingen we lekker slapen.
De volgende ochtend stond om een uur of negen iedereen klaar om richting town te gaan. Terwijl we de laatste dingen bij elkaar zochten, kregen we een telefoontje: het was érg onrustig in town en het werd ons ten sterkste afgeraden om naar de shops te gaan. Ook hoorden we dat matatu’s nagenoeg niet reden, omdat de reële kans bestond dat ze in brand gestoken zouden worden (veel matatu-eigenaren zijn Kikuyu). Daarnaast bleven veel winkels uit voorzorg gesloten.
Een grote teleurstelling voor ons allemaal dus! In het bijzonder voor de kinderen, omdat ze er allemaal heel erg naar uitzagen om een nieuw schooluniform te krijgen! Er was echter geen kind dat hierover zeurde en we gingen met zijn allen naar buiten om spelletjes te doen, er werden toneelstukjes gedaan en we hebben met elkaar gezongen. ZE kennen nog veel van de liedjes die we (vooral Annelies) ze zes jaar geleden hebben geleerd. Het blijft leuk ze te horen zingen 'Wij danken U, halleluja'. In de loop van de jaren zijn de woorden wel wat onduidelijker geworden ;).
Onder de volwassenen was wel spanning en regelmatig kregen we een telefoontje van mensen in town om te vertellen hoe de situatie was. Het bleek dat het steeds stiller werd in de stad: mensen bleven thuis of gingen zo snel mogelijk naar huis, winkels waren of werden gesloten, politie patrouilleerde. Om een uur of half vier besloot ik ook te proberen naar huis te komen. Omdat de matatu’s niet gingen, belde ik een taxichauffeur. Ik vertelde hem dat ik graag van Sugunanga naar Elgon View wilde, maar hij vertelde dat hij het niet aandurfde uit te rijden. Hij zei dat het risico te groot was dat zijn auto in brand werd gestoken en dat hij daarom de auto op een veilige plek had gebracht en zelf thuis bleef. Mama Gitau belde ook nog iemand, maar ook hij durfde het niet aan. Het klonk wel erg serieus dus allemaal en de uitslag van de verkiezing was nog niet eens bekend …! Ik vroeg me die dag voor het eerst echt af hoe dit zou gaan aflopen! Dat het onrustig zou kunnen zijn rond de verkiezing, daar had ik wel een beetje op gerekend. Maar dat het zo onrustig zou zijn, dat uit angst mensen hun huis niet uitgaan, openbaar vervoer niet rijdt, winkels gesloten blijven … dat had ik niet bedacht.
Mama Gitau vroeg me of ik het erg vond om te lopen naar Elgon View … geen enkel probleem. Er was namelijk een paadje buiten de stad om, waar we wel langs zouden kunnen gaan. Ze zou een paar mensen met me mee laten gaan om me te escorteren en de weg te wijzen. Toen ik mijn tas had gepakt en weer buiten kwam, stond iedereen klaar om mee te gaan ;). Een kleine twintig begeleiders dus … erg gezellig! Het was 'vechten' om mijn spullen te mogen dragen (Kenianen zullen je nooit je eigen tassen laten dragen, dat is onbeleefd!). Het was maar een klein half uur lopen, dus we waren er zo. Onderweg gepraat en gezongen. Onder andere gepraat met Anthonie, de broer van Mary. Hun vader (oud en blind) woont ook bij mama Gitau op het terrein. Anthonie is een jaar of zeventien, is erg pienter en wil of onderzoeker worden of verslaggever. Hij moet nog een jaar naar school, daarna wil hij graag naar de universiteit. Hij woont niet bij mama Gitau, maar bracht daar de kerstvakantie door. Mama Gitau neemt alleen meisjes op. Tijdelijk zorgt ze wel eens voor jongens, maar dan gaat ze wel op zoek naar een andere plek voor hen. Ze vindt het te ingewikkeld, zei ze, om jongens en meisjes in één huis op te vangen. Nu is haar huis daar ook te klein voor.
Maar Mama Gitau heeft allerlei plannen, ze is een echte business-woman! Op dit moment heeft ze in haar tuin 70.000 eucalyptus'boompjes' staan. Het zag er gezond groen uit! Deze wil ze uitzetten op een stuk grond van haar iets verder weg en dan groeien deze plantjes in vijf jaar uit tot bomen van 65 voet hoog! Uit één boom kunnen vervolgens twee palen gezaagd worden die verkocht kunnen worden voor 1500KES per stuk. Met dit project hoopt ze haar project te kunnen financieren. Wat ze verder wilde, is een stuk grond kopen voor het project. Hier wil ze dan een kindertehuis laten bouwen én ook een soort vakschool beginnen. Er zijn veel kinderen die na de basisschool (of soms halverwege / na het voortgezet onderwijs) van school gaan en dan op zoek moeten gaan naar werk. Zij wil deze kinderen en vak leren zodat de kans om werk te vinden of zelf iets te beginnen groter is. Een mooi initiatief dat veel geld zal kosten en goed opgezet moet worden. Als er onder jullie zijn die hierin mee willen denken ... ?

Afgesproken werd dat we nu maandag om negen uur in town zouden zijn om de boodschappen te gaan doen. Zondagavond een telefoontje: nog te onrustig - woensdag dan. Maar ook dat ging niet door. De winkels zijn een hele week dicht geweest, omdat de situatie te onveilig was. Sommige supermarkten gingen met extra bewaking gedeeltelijk open. Soms werd er in deze winkels een groep mensen binnengelaten, vervolgens de winkel weer gesloten en nadat deze mensen hun boodschappen hadden gedaan gingen de deuren weer open en mocht de volgende groep naar binnen. Rijen mensen, hoge prijzen, angst. Een wereld van verschil met het Kenya dat ik tot dan toe kende. Veel politie en soldaten, van top tot teen beschermd en met geweer in de aanslag, patrouillerend door de straten ...

... wordt vervolgd ...